𝕎𝕀𝕂𝔸ℕ𝔾 𝕊𝕀ℕ𝕀𝕃𝔸ℕ𝔾𝔸ℕ ni Alyana M. Cruz

 𝕎𝕀𝕂𝔸ℕ𝔾 𝕊𝕀ℕ𝕀𝕃𝔸ℕ𝔾𝔸ℕ

ni Alyana M. Cruz

Isang bayan na noo’y sabik na sa kasarinlan

Ani mo’y isang alingawngaw ng baril na ka’y lakas

Lupigin at busalan na tila pagsibol ng pag-aaklas

Ngayo’y kalas na ang tali, halimuyak ng kabusilakan

Salamin ng karunungan at kahusayan sa tahanan na tinatanaw

Wika na tila isang punyal ng sandata na siyang ka’y talim

Daig pa ang pagbubklod ng bugso ng silakbo ng damdaming malalim

Masmalinaw sa tubig, ni masmakinang sa gintong sinag ng araw

Hindi hadlang ibang layunin, ngunit bakit ibinabaon sa limot ang sariling atin?

Oh, pilit tinatalikuran ang siyang pagkakakilanlan

Kapatid, ikaw na ay nagiging banyaga sa sariling mong bayan

Sa iba nama’y kay galing, wika ng iba ay doon ka matulin

Mga kababayan, saan nga naman ba tayo pupulutin?

Kung tila hanggang ngayon ay nakakadena sa mga banyaga

Na parang tayo ay nakadungaw mula sa pagbangon at paghiga

Bakit nga ba sariling atin ay hindi tangkilikin at pagtuunan pansin?

Malabo makatikim ng pagkakaisa’t pagunlad kung sa wika’y sabla’y na

Nakakagulo dahil isinisigaw ang pagkakaisa at hustisya ng iba

Ni ‘di mo maririnig and pag dakila hanggang sa paghinga

Buksan mo ang iyong mata at tenga, alam mo ba ang kahalagahan ng sariling wika?

Wika sa bawat bansa ay mahalaga at dapat isa-puso

Ito na siyang nagbibigkis sa mga damdaming tulog at ligaw

Huwag natin pintahan ng mapagkunwaring pagkilala

Ikaw, ganap ka na ba na isang tunay na Pilipino?

Ang Wika ba na ating sinilangan, sa dibdib mo pa ba ay buhay? Malaya na nga ba tayo?